domingo, 24 de febrero de 2008

A mi me daban dos...

...como dice el anuncio de los Petit Suisse.

Y vamos con el segundo premio, concedido por Marisa desde Cocina fácil "sin gluten".

Formula tres compromisos para este 2008

1. Hacer deporte. Debería haberme apuntado ya al gimnasio, y aún no lo he hecho. Sin duda es el compromiso que más me va a costar este año.

2. Recetas de cocina y Manualidades: buscar tiempo para dedicarles y no sucumbir rápidamente al fracaso cuando no me salen como yo esperaba. Tengo que ser más testaruda en estos temas. ¡Y colgar el resultado en mi blog cuando triunfe! De hecho, ya he comenzado con este (menos mal) y se puede comprobar más abajo.

3. Dedicar más tiempo de calidad a los mios: a mi marido, a mi familia, a mis amigas y sus cócteles... y cocinar esa lasaña que le prometí hace tiempo a mi hermano y que no hace más que recordarme que tengo esta deuda con él


Nomina a tres blogs

En realidad estaría nominando a blogs que ya han recibido el premio... así que cualquiera de los blogs que están como enlace en mi blog merecerían este premio :D



Respecto al segundo propósito, he comenzado a realizarlo. Realicé la receta de brownie de chocolate ultra-sencilla de la web (ooohhh qué curiosa coincidencia) Cocina Fácil "Sin Gluten" (Brownie de chocolate y brownie de café) que se hace en cinco minutos en el microondas, siguiendo su receta al pie de la letra incluso en lo de obviar las nueces. (Gracias Marisa).

Comprobado que funciona, por dos veces. Incluso para una negada en repostería como yo ha funcionado. La primera vez (hace cosa de un mes y pico) creí que había sido la suerte del principiante, pero ayer lo volví a hacer para unos amigos que venían a comer hoy a casa... y buuuuufffff... lo he servido con salsa caliente de chocolate y estaba buenísimo (mi modestia está de vacaciones).

Lástima que no le he hecho una foto, ya es tarde porque casi casi nos lo hemos acabado. A ver si la próxima vez me acuerdo cuando aún esté enterito.

martes, 19 de febrero de 2008

Premio Desafío

Hace unos dos meses que inauguré mi blog con mi primer post y ya me han dado dos premios :D Ahora sé que siente Javier Bardem recibiendo tantos galardones por su papel en la película de los hermanos Cohen... :P

Vamos con uno de ellos, el Premio Desafío que me han concedido Ana y Víctor desde su blog Caminar sin gluten por un lado, e InfoCeliaquía por otro (gracias Ángela). Aquellos que llegueis a mi blog buscando información sobre celiaquía, os recomiendo principalmente estas dos webs, junto a la superproductiva Marisa de Cocina Fácil "Sin Gluten". En estas tres webs encontrareis información valiosísima sin gluten y numerosos links a muchos blogs más. Felicidades a todos por vuestro trabajo.

Mi blog no pretende centrarse en ningún tema, de ahí que mi cabecera y mi perfil sean tan escuetos: no sé qué poner. Simplemente soy yo escribiendo lo que me ocurre, lo que pienso, lo que siento, lo que me afecta, lo que me alegra, lo que me entristece, lo que vivo... (¿esto valdría como definición?) Nació como una especie de diario personal que podría consultar en el futuro y como un modo de comunicarme con mis amig@s, pero ha sido mucho más porque he conocido y sigo conociendo virtualmente a gente estupenda. Ahora que tengo un pequeño (pero muy selecto) público me gusta tener esta ventanita al exterior hacia la que muestro una parte de mi.

Vamos ahora con los deberes del premio.

Primera tarea: cuestionario.

LO QUE TE CHOCA: Lo consumistas que nos hemos vuelto casi de repente.
LO QUE TE ERIZA: La arrogancia, la falta de humildad y la ineptitud en una misma persona
LO QUE TE EXCITA: Esto me lo guardo para mi.
LO QUE TE SUELTA: Ir de fiesta con mis amigas.
LO QUE TE HACE REIR: Los chistes ultra-rápidos (mi marido tiene un máster).
LO QUE TE HACE LLORAR: El sentirme impotente.
LO QUE TE HACE DAR NAUSEAS: Los incívicos que no recogen las cacas de sus perros.
LO QUE TE HACE FALTA PARA SER FELIZ: Tener más tiempo para mi gente.
LO QUE TE TRAE INFELICIDAD: La incomprensión.
LO QUE TE DA LASTIMA: El que desea lo que no tiene y no sabe valorar lo que tiene.
LO QUE DESEAS: Más tiempo para mi y para los mios.
LO QUE TEMES: El fanatismo,ya sea religioso, político,...
LO QUE NO QUIERES PERDER: Mi marido, mis amigos, mi familia,...
LO QUE QUIERES ALCANZAR: Equilibrio, suena fácil ¿eh?
LA FECHA QUE ODIAS: Más que odiarla, es que no la comprendo: San Valentín.
LA FESTIVIDAD QUE ADORAS: Por contraposición, Sant Jordi, donde se expresa cariño mediante libros y rosas. ¡¡¡Que dure!!!
UNA MENTIRA QUE HAYAS DICHO: Una muy femenina, "no me pasa nada"
UNA NOSTALGIA: Los viajes realizados.

Segunda tarea: entrega el premio a otros cinco blogs.


- Eleleo porque me animó con su ejemplo a crear el mio. Espero que este premio la motive a robar tiempo de su ajetreadísima jornada laboral para actualizar su blog, y así comprobar el resultado de su desbordante creatividad

- El cuchitril de Patxi porque lo consulté durante muuuchos meses y me ha servido de base para dar forma a mi blog multitemático

- Laurita el blog de una adorable niña hiper-precoz que nos cuenta cómo ha sido su primer añito y medio de vida y cómo es la relación con sus papis y con el mundo que está descubriendo

- P`eternitat el blog de un padre primerizo y sus impresiones al respecto. Accedí a él tras ver un artículo en La Vanguardia, y soy asídua fisgona de los avances de Jan.

- La Muka porque me encanta lo creativa que es, y me da ideas para intentar hacer nuevas manualidades.

Paso pelota!

martes, 12 de febrero de 2008

Un poema

Nunca antes había escuchado a Raimon, un cantautor valenciano emblema de la "nova cançó catalana". Tampoco he sido seguidora de Serrat (el otro gran autor emblemático), más conocido en España, aunque de este almenos me sé de memoria su canción "Mediterráneo", seguramente la canción más bonita que jamás se haya cantado a este mar.

Hoy Raimon ha sido invitado a un programa de TV emitido desde el Palau de la Música Catalana con motivo del centenario de su inauguración (aprovecho para recomendar la visita a esta joya arquitectónica, absolutamente imprescindible en cualquier escapada a Barcelona). Tras la entrevista una señora del público ha pedido que cantase una canción, y a capela ha cantado un trozo de poema que me ha emocionado profundamente. Lo escribo en catalán primero (tal y como lo ha recitado él) y traducido al castellano después.

Al meu país la pluja no sap ploure:
o plou poc o plou massa;
si plou poc és la sequera,
si plou massa és un desastre.
Qui portarà la pluja a escola?
Qui li dirà com s'ha de ploure?
Al meu país la pluja no sap ploure.


En mi país la lluvia no sabe llover:
o llueve poco o llueve mucho;
si llueve poco es la sequía,
si llueve mucho es un desatre.
¿Quién llevará a la lluvia a la escuela?
¿Quién le enseñará cómo debe llover?
En mi país la lluvia no sabe llover.



Define perfectamente cómo es la lluvia en esta zona, influenciada por nuestro amado Mediterráneo. Acertadísima canción-poema en estos tiempos de sequía que estamos padeciendo.

domingo, 10 de febrero de 2008

Leyenda urbana parece...


...pero no lo es.

Mi marido y yo paseamos tranquilamente un sábado por la tarde por una céntrica avenida peatonal. Vemos a dos mossos d'esquadra (policía autonómica catalana) que se nos quedan mirando desde lejos, pero nada fuera de lo normal. Se nos acercan y le dicen a mi marido que si "quiere" formar parte en una rueda de reconocimiento el lunes por la mañana a las 10h, ya que físicamente se parece al sospechoso. ¡Toma ya!

Quedamos desconcertados ante la situación, que nos pareció cómica al principio. Mi marido consulta su móvil y confirma que a esa misma hora tiene una reunión muy importante en una empresa cliente (por hacer un símil generalista, como si has quedado con un notario para realizar la compra de un inmueble) y les dice que no le es posible. Los mossos le piden el DNI y toman todos sus datos, notificándolos a central. Además le dicen que es obligatorio y que le darán un justificante para su trabajo, y que si se niega deberá pagar una multa. Al preguntarles de qué cuantía hablamos, dicen que no lo saben. ¿Cóoooomo?

Resumiendo: paseas tranquilamente una tarde, se te acercan dos agentes y te dicen que o bien te presentas a una rueda de reconocimiento o bien pagas una multa sin notificarte el importe. Y además te lo dicen un sábado por la tarde para un lunes por la mañana, sin margen posible de maniobra para llamar a la empresa cliente (o el notario del ejemplo) y aplazar la reunión.

Tal y como le dije al agente, la próxima vez que vea una pareja de agentes, miraré a otro lado e intentaré esquivarlos.

Las situaciones kafkianas van en aumento. ¿Qué será lo siguiente?

viernes, 8 de febrero de 2008

¿Eres un contraejemplo?

He encontrado este diagrama sobre los ingenieros informáticos, grupo al cual pertenezco. Y como una buena parte de mis amigos también lo son, espero que me digan si se cumple para ellos o si son contraejemplos.


A mi me pseudo-funciona, teniendo en cuenta que tomé la decisión de estudiar esta "extraña" carrera (según el criterio de mi madre) con 17 años. Mi personalidad ha cambiado desde entonces, por ejemplo hoy soy mucho más friki (influencias de mi marido), no sé si esto es una evolución o una involución :P

viernes, 1 de febrero de 2008

Mesita pop

Otra víctima de mi fiebre del découpage. Es una mesita temporal en la que tenemos el teléfono y el router, aunque la mesita temporal (en realidad un taburete) lleva 5 años en casa... y lo que le queda :P El sobre estaba estropeado al mojarse una noche de verano en la terraza, por lo que se había cuarteado. Así que antes de sustituirlo pensé que era mejor usarlo de base para mi segunda experiencia con découpage...

Como la mesa es redonda, se me ocurrió realizar una composición caótica de círculos de colores usando el mismo papel grueso que utilicé en la caja metálica. Y aquí está el resultado.


Además, podremos usarla de mesita auxiliar para la terraza sin miedo a que vuelva a estropearse :D